„De schönsten Erlevnisse hest du in de Kinnerties“, sä mien Opa so manchet Mol to mi, as ick noch een lütten Knirpsweer un ick mi sehnsüchtig wünscht heff, endlich groot to ween.
„Een Hand wascht de andere“ weer so’n Schnack, denn he an Liev harr.
Watt he dormit bedürn wull, dat heff ick eerst eenige Johr later begräpen.
Groot worn bün ick up een lütten Buurnhoff in Westervees, een Dörp inne Gemeen Scheeßel, datt domols noch de veerstellige Postleitzohl 21-39 harr.
Genau wi mien Vadder, is uck mien Opa up een Hoffsteer in de Kathekerstroot mit den Hoffnoom „Langs“ groot woorn, un beide heeten se Johann. Man versorg föfteen Kah, hundertföfdig Schwien, dörich Kopp Rindveeh, fiev Katten un twinnig Heuner, de up’n Hoff löpen un överall hinschieten künn. Mit twee Treckers un een poor lüttje Maschinen möök man de Feldarbeit.
Vör allens andere geev datt de Dreschgemeenschaft mit Güllewoogens un dree Mahdöschers, de datt Korn för de lütten Buurn afmahn dän.
In miene Kinnertied har ick een ganz besondere Beziehung to mien Opa. Us beide verbün eene goode Fründschaft, vör allem, wiel Opa oft een Ooch todrückend dä, wenn ick up’n Hoff up Entdeckungstour güng oder bien Puddelsortiern een schlechten Pudel in Sack fallen lätt.
Dorvör föhr ick för üm no Tobeck’s, denn lütten Laden mit de Poststeer uppe anner Sied vun de Krüzung. Meist hol ick twee Schachel Rothhändle-Zigaretten för Opa, dorbi fülln een poor Lakritzstücken oder Bruusbonschen af. Dattselbe dä ick uck för mien Nober Jokers Hermann, blots datt he de Sorte „Juno“ schmöken dä. Mit een beten Glück künn ick beide Besorgungen mit een Tour erledigen.
At ick noch in Kinnergoorden güng, dor, wo vendoog de groote Sool in Veeser Dörpgemeenschaftshus is, harrn uck wi Kinner uus besonderen Wünsche. To’n Bispeel mit datt Tüch, in datt een de Öllern stecken dähn. In’n Johr 1972 wöörn Strickjacken bi mi nicht besonders beliebt. Vör allem Strickjacken mit so groove Maschen un so’n groote bammelnde Metallöös an’n Reißverschluss.
Mi weer dat peinlich un ick müch düsse olle Strickjack eenfach nich anteihn.
Mien Mudder bestünn over dor up, datt ick de blaue Strickjack bi jede passende Gelegenheit anteuch, vör allem, wenn ick mit mien Fohrrad een gooen Kilometer no’n Kinnergoorn radeln müss. Uck wenn de schönste Dag mit dörig Grood Warms anseggt weer, de Strickjack geev datt trotzdem övertogen. An een herrlichen Maidag, de Kah weer all buten un de Bodderbloomen lüchen so wunnerbor geel, wör datt weer so wiet: Ünner Tronen geev ick Mudder to verstahn, datt de Strickjack nich nödig weer – vergevens!
Traurig för ick vun’ Hoff up de Kathekerstraat. Ick weer noch gor nich ganz üm de groode Eicken an’ne Hofinfohrt rüm, dor seh ick mien Opa aster de lüttje Geroosch stohn, de de Infohrt so’n beten verdeck. Opa harr oft Tied up’n Hof to strömern, wiel he nich alle Arbeiten mooken künn. He harr in’n Kriech een schlimmet Knie kreegen.
„Gäf mi man schnell dien Strickjack“, sä he. „Wenn du Klock fiev vun’ Kinnergoorden no Hus kümmst, bin ick weer hier un gef sie de trüch.“ Ick heff all jümmer wüsst, datt Opa een feinen Kerl is, over dormit harr ick nich reekt. Datt weer een vun miene schönsten Kinnergordendoch, ick wör glücklich un heff speelt – un heff mi vör allem nich mit de Strickjack blamiert.
Un as ick Klock fiev na Hus käm, dor stün Opa vör de Upfohrt un hett mi de Jack weer gäven, so as he datt versprooken hett. Ick sä „Danke!“ un he sä blots „Een Hand wascht de andere“.
Ick wüss nich watt datt bedürn schüll, heff over uck nich wiedä över nodacht.
Een poor Johr later föhr Opa mit seine över 70 Johr noch regelmäßig mit usen noch recht neeten 40er Düütz no’n Weidemooken hin. Eenmol, datt weer Juni, müss he mit Pöhl, Isolatoren und Droht no’n Grooten Loh, dor is de Gemarkungsgrinz no Brockel. De Kah schülln bald dor hindräben weern, deshalb müss de Tuun ferdig.
Wenn Opa so’n lüttje Utfohrt no Weide moken dä, denn nähm he siek ganz geern uck mol een Buddel Beer mit. Datt bruck nich jeder weten, för allen de Lüür to Hus nich – over ick wüss datt!
As he de Weide trächt harr, sett he sick up’n Trecker, mök den Buddel op’n un föhr genüsslich los. Un do passier datt: Up de neie breite Asphaltstroot, de se no datt Munitionsdepot bi’n Lütten Loh teert harrn, füll de Buddel Beer rünner vun denn Kotflügel un bleev heel blangen datt Gaspedal lingen. Opa bück sick dorno, over wiel he nich mehr so gelenkig weer, teuch he dorbi datt Stüür een beten rüm un föhr schreich no rechts rin in den Grooben.
Eeen Buur seih datt Malheur, hülp Opa vun Trecker un bröch um no Hus. Een Stund later föhr ick mit mein Vadder, een Nobor un Opa no de Unfallsteer, um den Trecker mit samt den Schwienwoogen, op denn datt Weidetuungeschirr leich, weer op de Bein to bringen. Während de Bergung seich ick een leeren Buddel Beer ganz ünnen in den drögen Groben lingen, un ohne datt de annern dor watt vun mitkriegen dän, lätt ick den Buddel int hooge Gras aster een Busch verschwinn.
No de Bergung fröch de Nober us Opa, wie datt Malheur passiern künn. „Mi köm een grooten Lastwogen inne Mööd“, sä Opa un düür an, datt he deshalb datt Stüür verräden harr. Un sicher hett sick Opa wunnert, datt de Buddel gor nicht to finn’ weer.
As sick de ganze Sook beruhigt harr un an Trecker blots een lüttje Sietenschief twei gohn is, nöhm Opa mi obens anne Siet. „Segg mol, du bist doch dor in Groben to Gang ween, hest du noch irgendwatt funnen, watt vun Trecker fall’n is?“ Wi ut de Pistol’n schoten sä ick: „Nee Opa, heff ick nich.“ Denn leet ick een kotte Pause. Ick harr verstohn, watt datt bedürt, sick gegensiedig ut de Klemm to helpen. „Du weest doch, „een Hand wascht de andere.“
Opa keick mi an un ick seih in seine vertrauten Oogen, de ick nie vergeten weer.
Rainer Bassen