(Quelle: Scheeßeler Zeitung v. 28.10.1905; Autor: D.,S.
Dat sünd nu all över föftig Johr her, dor wahn in Westervees en olen recht vernünftigen Burn mit Namen Harm, wat to damalige Tied för Hermann segt wär. He harr en grode Familie, son Stücke tein Kindder un sin Fro. Mit Knecht un Mogd wör´n si jeden Dag mit 14 Personen to Disch.
De Acker bröcht to damalige Tied noch nich so veel up, as in´n Ogenblick, wiel se noch keen Mergel un Kunstdünger kennen. Schwien harrn se ok nich veel, alle Jaohr wör blot een schlacht, so von 120 bet 150 Pund un dat bröch für den groten Husstand von 14 Personen ok nich veel. Nu harrn se ol een Johr noch dat Mallör, dat jüm jümmer Schwien dotgüng und dat wör blos ehr eenzig un all´. Nu künnen see gorkeen schlachen, un kregen ok dat ganze Jöhr keen Fleesch un keen Speck to eten.
Enes goden Abend siitt´t se mit ehr ganze Familie um den Füerherd, Harm un de Knecht schält Pudel to´n Abendbrot – se wull´n Pudel un Melk eten, wat to domalige Tied dat regelmäßige Eten wör, wer von de Pudel un Melk nich satt warden dä, de kunn denn noch Pudelmoos naeten – de Fro un Mogd spinnt, de ölsten Kinner müssen all Strümp knütten. Obgliek de Keen in´ne Pann nich so´n helles Licht afgeew as Thiemann sien Acetilienlicht, so künnen se doch all´sehr good sehn; denn to domalige Tied sünd de Ogen woll noch beter wesen. Brill´n kenn´man domals noch nicht.
Wi see nu all stillschwiegend be eer Arbeit sünd, brickt de Froh dat Schwiegen un seggt: “Harm, wat will dat dütt Johr warden, uns Schwien is dod, un Geld to´n Wellerlköpen hebbt wi nich, wie kriegt dat ganze Johr keen Fleesch un keen Speck!” “Flörken”, seggt he, “wäs man tofreden, ick heff mi hüt wat utsunnen, ick glöw´, denn hebt wie dat ganze Johr Fleesch.” – – –
“In usen Bäk hier achtern Hus´sünd, wi ji weet´” ganze Masse Aal, un de wüllt wi uns fangen. Wi mokt in den Bäk en Stau un denn mokt wi uns enen Settkorf, stellt den dor för, all de Aal, de nu mit dat hoge Water hendahl gaht, komt dor rin, de rökert wi uns, un wi hebbt denn dat ganze Johr rökerten Aal, de sicher eben so god schmekt wie Speck.”
All´güng´n se abends vergnögt to Bett, un alle 14 Personen eten sick in´n Drom nachts so satt in rökerten Aal, dat jüm annern Morgen de Schaal vull Melk un Brod un de Pann vull Bookwetenklüten kuum schmecken wull.
So wie se den annern Morgen futtert un eten harr´n, güng Harm mit sin´n Knecht up den Hof, söck sich en´n passenden Boom ut to dat Stau, un nu güng dat feste ant Wark. Jeden Dag wör feste Holt behaut, üm dat Stau fertig to kriegen, denn se mussen all´ns sülwst maken, denn Timmerlüd gewt dor nich. Jürgen, de ölste Jung, knütt den Fischkorf von dat Gorn, wat Mudder un de Mogd spinnen deen. Na ungefähr 4 Weken wör´n se alltohopen mit ehr Arbeit fertig, un nu wör dat Stau rinmakt, damit wenn dat mahl örndlich regen de, se den Fischkorf rinstellen künn´n.
Na ungefähr 8 Dagen füng dat denn nu mal düchtig an to regen, un nu wör abends, de Korf utstellt. De ganze Nacht slöp kein een in den den ganzen Hus vör Upregung, wo veel Aal ab se den annern Morgen woll hemm´n wull´n. Un richtig, denn anneren Morgen, as dat ganze Hus na den Aalkorf güng, harr´n se annähernd sone 10 Pund in ehren Korf. Un as dat nu noch 14 Dog´sonen Witterung bleew, wör de Fang meist jeden Dag gliek un in ganz Kaspel Scheeßel worr dat nu bekannt, dat Harm in Westervees so furchbor veel Aal fangen dä.
Na´n ungefähr 14 Dage güng Harm na´n Scheeßel na Karken, un wie he bi sin Wirt, wo hee inkehr, kuum in de Gaststuw ist, un noch nich mal up sinen Stohl sitten deit, fragt de dicke Wirt em: “Hör mal, Harm, ist dat wirklich wohr, dat du so veel Aal fangst, as de Lüd segg´n doht, dat is woll kum to glöben?” “Jo”, seggt Harm,
dat is wohr, en fürchterlich masse Aal hebbt wi kregen.” “Nu hör mal”, seggt de Wirt, “wullt du för Geld un gode Wör dor nich so´n 10 bet 20 Pund verköpen, ick gäw di for das Pund 2 Groschen?!” “Jo”, seggt Harm, “wenn dat so nat blifft, kannst du tokom Sünndag all 20 Pund kriegen.” “na, is good,” seggt de Wirt, “Harm vergitt dat nich!” “Ne, dor will ick woll an denken!” seggt Harm.
Nu geiht Harm hen to sinen Kopmann, üm Kleenigkeiten to köpen. Kum is he in den Laden röppt de Koopmann ok all: “Hören Sie mal, mein lieber Harm; ist es wirklich Wahr, dass Sie so viele Aale fangen, wie die Leute sagen?” “Jo”, seggt Harm, “dat is wohr!”
“Ja, mein lieber Harm, dann muss ich Sie bitten mir 20 Pfund davon zu verkaufen, ich habe lange keine Aale gegessen.” “Jo”, seggt Harm, “ick will di nächsten Sünndag welke mit herschicken.” “Na, aber nicht vergessen!” “Nä”, seggt Harm, “dor will ick woll an denken.”
Harm geiht nu na de Karken un wie de ut is, drinkt he, wie´t Mood is, enen Kloren un itt sinen Botterkoken darto, un geiht dann, wie´t sick gehört, mit sin Mudder na Hus.
Na ungefähr dree Wäken kummt Harm denn weller na Scheeßel. Wi he nu bi sin´n dicken Wirtsmann in de Gaststuv kummt, röppt de em entgegen: “Hör mal, Harm! Du büst aber en groten Windbüdel, schickst mi gar keen Aal.” “Wat”, seggt Harm mit Entrüstung, “keen Aal, – wullt du mi foppen, de Aal hew ick di doh mit Süerns vör 14 Dage, as de na Möhl wören, mit na Koopmann K. schickt, dat wör´n 30 Pund. He schüll di de Hälfte afgeben.” “Wat, is dat wohr?” men de Wirt, “dor schall de Spitzbuf nich mit dörch, ick gah na de Kerktied sofort hin un krieg em bi den Wickel.”
Nu geiht Harm denn hen na Koppmann K. Kum is he in den Laden, röppt de Koopmann em all entgegen: “O Harm, was sind sie doch für ein großer Windbeutel! Meine Aale lassen wohl noch grüßen.”
“Wat, din Aal de hew ick doch all vör 14 Dage mit na min´n Wirtsmann schickt, dat wören 30 Pund. Ick hew dor bi noch segg´n laten, he schull di de Hälfte afgeben.” “Ist das wahr, Harm?, denn hat der Hallunke meine ganzen Aale aufgefressen.” “Jo dat mut he woll”, me´n Harm. “Warte, da gehe ich sofort hin, den wer Kerl werde ich gründlich das Fell gerben.”
Wie Harm ut den Koopmann sin´n Hus´herrut kummt, seggt he sick, “na Harm, dor hest du aber schön wat anröhrt, geist du hen na Kark, oder nich?! —“Nä”m seggt Harm, “du geihst na Hus.”
Harm is noch nich lang ut Scheeßel un de Kark is ku´m angahn, do geit de Koopmann ok all los ne den Wirtsmann sin´n Hus to, um em wegen de Aal to Rede to stellen. De Wirtsmann seiht grade vör´t Finster, kriggt ok glieck den Koopmann to sehn, wie de noch´n beten von sin´n Hus af is. He kloppt ol sofort an´t Finster un röpp den Koopman to, he schül rin kamen. Kum is der Koopmann in de stuw rin, seggt de Wirtsmann ock all: “Spitzbuf, hest mi min´n Aal upfreten!” “Was? Sie haben meine Aale behalten und aufgefressen, Sie Spitzbube!” un een, twee, dree hebbt de beiden sick bi den Kragen un vertobackt sich. – Düssen Larm hört Anntrien, den Wirtsmann sine stämmige Fro, wie se sütt, dat ehr Mann un de Koopmann sick wrangt, nimmt se Partei för ehren Mann, un wupdi, liggt der Koopmann up de Straat. “Warten Sie nur”! seggt de Koopmann “Ich werde Sie wegen Diebstahl verklagen!” unlöpt wie en begaten Pudel na Hus.
Harm ahn´ungefähr wat he inbrockt harr, he güng deshalb in lange Tied ok nich na Kark und leet sick ock nich in Scheeßel sehn.
Na 6 Wäken krieggt Harm en groten Breef, dor he nich lesen künn, ging he damit hen na den Schoolmester, de les´em den vör: “Am Mittwoch, den 25. Mai, haben Sie auf dem Königlichen Amtsgericht zu erscheinen, um in der Sache Kaufmann K. gegen Wirt G. wegen Diebstahl und Körperverletzung vernommen zu werden. – – –
Am 25. Mai makt Harm sick denn ok up un wannert no Rotenburg. Wie he denn nu vör den Amtsrichter steiht, seggt de to em: “Harm, Sie sollen in der Sache Kaufmann K gegen Wirt G. als Zeuge vernommen werden und müssen deshalb einen Eid leisten.”
“Ja”, seggt Harm, “Herr Amtsrichter, dat Zwöern is doch wull kum nödig, un dat beste is, de beiden doht sick verdrägen, denn Aal hebbt se alle beide nich kregen.”
)